kreanne

 Året 2022 ebbar ut og har bydd på både sorger og gleder. Mest som venta.  

Av gledesopplevingar har eg troffe mange nye flotte menneske, høyrt på utrulege livshistorier, hatt eitpar sydenturar til Kreta og Kypros, og ikkje minst fått eit nytt lite velskapt barnebarn, Leonidas, som kom til oss 6. mai, og dermed blei Aggelos storebror før han fylte 3 år.

Sommaren var heller grå og kjøleg. Hausten hadde nokre fine dagar, men gjekk over i ein iskald vinter. 9.september miste eg min einaste bror etter eit langt og vondt sjukeleie. 18. oktober forlet pusekatten min, Lyserauden, denne verda. Han har vore ein trufast og kosete ven i meir enn 12 år, og er utruleg sakna.  28. november var det eitt år sidan mi kjære barndomsveninne  reiste frå oss. Enno skjønar eg  ikkje at eg aldri skal sjå deg att, Marit. Eit litt rart år. Menneske som kom inn i livet mitt for å bli, trudde eg, gjorde ikkje det. Andre nye kom inn i staden. Slik tidevatnet skiftar gjer også menneska i livet. Dei kjem og går, men somme set spor etter seg som seint eller aldri vert sletta.

Ei vandring på kirkegarden der eg tender lys på foreldregrava, vert eg mint på at vi alle skal ut ifrå denne verda til ein annan stad, eingong.

So får vi sjå kva nyåret vil bringe. Litt veit eg allereie, om alt går bra. Det får de vite etterkvart. Men mitt største ynskje som alle åra førut: måtte det bli fred på jord, at menneske ikkje skal lide, god helse og respektere kvarandre sine ulike sider.

Ετήσια έκθεση/etisia ekfesi = årsrapport