DØM IKKJE

 

Det er diverre lett å døme. Gjere seg opp ei meining om medmenneske, både dei ein kjenner og ikkje. Eg har kjendt på det siste tida, og det har såra meg voldsomt. Når eg er glad, har opplevd kjekke ting og møtt fine personar, vil eg gjerne dele med mine nærmaste. Dette må eg slutte med. Kvifor? Negative kommentarar møter meg.  – tru berre ikkje…våkn opp! ..ikkje innbill deg ..dette er løgn…forstår du ikkje?  Er det misunning, undrast eg i min enkle tankegong? Eller har det vorte slik at vi skal mistru alt og alle? Vi kan ikkje/skal ikkje stole på noko eller nokon, no tildags. Tenk om vi blir lurte? Og det må vi for all del unngå. Ta for all del ingen sjangse på noko ukjendt. Farlig, farlig det. Delvis rett.  ja, det har faktisk vorte slik, for mange, dermed går ein også glipp av det som er sannferdig. Diverre. Best å halde seg til gamle rutiner og folk vi kjenner og kan «stole på». Korleis bli kjendt med nye menneske og eventuelle ny gleder då?  Eg søkjer og utfordrar det meste som kjem i min veg. Sorterar, slettar og tek sjangsar, ja. Har igrunnen alltid gjort det. Slik har eg opplevd både positive og negative ting og personar. Mest positivt, med fantastiske opplevingar som eg aldri hadde hatt om eg ikkje hadde våga. Eg trur også at det er ei meining med alt og alle som dukkar opp i livet mitt. Og ingen andre enn eg kan velje kva/kven eg vil tru på.  Livserfaring, tenkjer eg.

Derfor vil eg ha meg fråbedt «gode råd» eg ikkje har bedt om…

Μη πιστευεις αυτα/mi pistevis afta = ikkje tru på det