GRESK SYSTEM

 

 Tida er inne for å hente ut mine greske pensjonspoeng etter å ha innbetalt tusenvis av Drachmer og Euro til IKA/TB opp gjennom åra. Personleg signatur krevst. Eg har med halvdelen min. Han kjenner systemet og har stort nettverk. Å vere 50 prosent gift/skild er fordelsaktig skal det vise seg. Vanskelege oppgåver er hans spesialitet, og ordet NEI er ukjendt. Rotteracet startar. Banken fyrst. Konto må opprettast so euroane kan strøyme inn. Ei blid dame tek oss imot, 20 div. papir vert signerte. Ho får ei øskje med småkaker i belønning. Ho smiler endå breiare. Supersøte kaker er tingen når ein skal få fortgang i saker. Pengeseddel under bordet er visstnok forbode no, dessutan er ein då god, moralsk og truande Ortodoks. Slike stygge freistingar bør ein styre unna. Men kaker, ja…det er noko anna. Neste er folkeregisteret, trur eg. Nummeret i passet mitt stemmer ikkje med det dei har i systemet. Rask telefon til sonen heime: ta kopi av gamlepasset som ligg i ei kommodeskuffe på loftet og send det straks. Oppgåve utført. Nei, dei må ha originalen, kopi er ikkje bra nok. Ny melding. Guten går på posten. Ca 3000kr for express-sending. 1000 for rekomandert og nokre hundrelappar for vanleg brev som vil ta 3-4 dgr. Ok. Send vanleg med sporing. Vi ventar. Passet vert spora i Athen, men her har dei so uhorveleg med arbeid, men lovar vidaresende til Kreta snarast. Snarast betyr 3 veker etter heimkomst. Politistasjonen neste. Nokon har tipsa oss om einkvan som kan hjelpe oss. To alvorsame personar er særdeles serviceinnstilte. Klart passet er gyldigt! Høyrt på makan til tull. Refsande notat vert skrive og underskrive. Dei får kake. Alvorsame fjes smiler. Vi går attende. Ok, politiet-myndigheita  nyt stor respekt og høg autoritet. Men no finn dei noko anna. Mor mi sitt jentenamn er viktig å ha. Kva heitte far min? OLAV, med v, presiserar eg. Nei, V er latin og vert ikkje akseptert av maskineriet i systemet. Prøv gresk β (beta/vita). Nei det vert ikkje rett. Det må bli F. Ummmf…ok, la gå. Far min er herved omdøypt til OlaF etter å ha kvilt i jorda i bortimot 40 år. Signering og vidare til IKA. Her sperrar ein breibeint maskert brande inngangen. «Avtale? Nei. Då kjem de ikkje inn». Han skrevar breiare for å markere. «Vi SKAL inn. Har snakka pr tlf. med fru X. Gi meg henne», tordnar Mannen. Det ropast inn gjennom gangane og den blide fru X dukkar opp. Branden er nedvurdert og må vike. Ny signering. Anar ikkje kva eg skriv under på, men vonar det er til mitt eige beste. No til Amka, visstnok. Eg har ikkje oversikt. Banken, Ika, Amka, Feta og Fanken, eller kva no alle etatane kallast. Eg heng på, etter beste evne . Observerande. Sjå, lytt og lær, vert mottoet. Dernest teie og tole. Nok ei sikringsvakt i inngangen. «Avtale»? «Jaa,» lyg vi. Eg får ein pistolliknade gjenstand pressa mot panna. «Skal du skyte meg»? Han har humor. «Nei, sjekkar om du har feber, berre». «Åja, betryggande». Vi durar opp trappene. Inga kø, folketomt. Bak skotsikkert glas set ei dame og røyker og supar frape-kaffi. Ein bleik skalla type ved eit gedigent papirtårn myser intressert på PC-skjermen. Ser sikkert porno, tenkjer eg. Frontdama gumlar på ei kringle. Jaja, alle treng mat. Vi fyller ut eit papir og må vidare i systemet til ein herr Stavros som viser oss inn i eit avlukke til ei sjefsdame. Ei svær streng Drone tronar bak eit gedigent skrivebord. «JA»? «Vi treng vennligst ei underskrift». Mannen har plutselig minka. «Hmmm». Ho måler meg opp og ned, leenge.» Xeni eh»? «Utlending»? Ser ut som ho har lyst på han. Kaker hadde ikkje vore nok her, nei. «Ja» kviskrar Mannen, «Norvigesa». Eg kjenner tullfliren inni meg, og kviskrar til min kjære hjelpar: «Gjer deg klar til å sleike kjerringa oppetter ryggen. Kan gå ut eg». Han sender meg eit rasande blikk som tyder: HALD KJEFT! Eg turkar vekk fliren og hektar på den seriøse maska. Drona studerar papiret og endeleg lyfter ho sakte syltelabben, og skriv ein krusedull. Vi bukkar og skrapar, takkar og neier. Eg gir henne eit piggtrådsmil til avskjed, medan stygge tankar raser under topploket. (Je…he…f..forb. kjerring) At kvinner er kvinner verst har eg eit nytt bevis på. Menn er enklare å handtere. Dei fell lett for smiger. Det renn meg også  i hug ei episode då vi var nygifte.

«So du fann deg inga gresk ei du, also»? Ei fisefin frue som openlyst kunne ha tenkt seg min mann som ei ekstra leike, smiska grådig og uhemma. « Nei, likar best dei utanlandske», flira han. Klar tale! Attende til pistolmannen.  Vi er fortsatt feberfrie. Ja, sjølvsagt har vi avtale. Alle lyg når dei må, på denne øya, siest det. Vi må konfrontere dama bak sikringsglaset på nytt. Ho gjer seg vrang, nektar å skrive under på arket vi gir henne. Eg anar ikkje kva det er. Eg studerar tilsynelatande uintressert eit pass som ligg utstilt til alle sitt påsyn. Eg kunne lett ha kopiert ein tysk mann sin fulle ID. No hevar Mannen stemma. «Du har versogod med å signere»! «Eg kan ikkje», jamrar dama. «Kan miste jobben». «Tull». «Skriv». «Nei». «SKRIV»!! Skrik Mannen. Han er alvorleg bøs og kan skræme fanden på flatmark. Eg kjenner han. «Vi går ikkje her ifrå før du har SKRIVE på. Forstått»?? Frapedama gløymer å sutte på sneipen, pornomannen kikar forskræmd fram bak papirtårnet. Dei fylgjer spente med i dramaet. Frontdama skjelv og er pågrensa til samanbrot. Kringla har dotte på golvet. Med dirrande fingrar, skriv ho faktisk omsider på papiret. Vi dundrar empatilaust vidare. Ingen kaker her. Skulle heller hatt ein langpigga kaktus. Eg tek til å kjenne meg psykisk vandalisert, men føler for å rose bulldozaren litt. Han har dura gjennom systemet og rive ned alle stengsler, hittil. Eg hadde vore totalt hjelpeslaus åleine. « Du er flink, dette ser ut til å gå rette vegen». «Ja, berre med deg kjem eg ingen veg», glefser han. «Ja leit alt det, alt har diverre ein ende. Men mykje fisk i havet enno», muntrar eg, «eller har du gløymt det? Daude fiskar sprellar ikkje, ei heller kan dei gjenopplivast. Ein fisketur vil gjere deg godt». Mannen er olm og ikkje mottakeleg for satire. Neste dag må han reise heim att. Eg vert åleine om siste delen. Ei kjær niese steppar inn og peikar ut dei rette kontora. Alle etatane finnst i ymse bygningar rundt omkring i denne kaotiske byen. Eg entrar kontoret til ein grinebitar som spør kva det gjeld. Eg sansar at her må ein trø varsamt. «Ein signatur berre». «Namn»? Eg gir han namnet mitt. «Aldri høyrt», svarar den sure. «Liandri», prøvar eg. « Ja men so sei det då». Eg har nettopp det, tenkjer eg. Han fiskar opp ei mappe frå ei skuff. Eg signerar. Han puttar arket i ein konvolutt. Sleiker den godt att og ber meg gi den til herr Stavros. Han får heller ikkje kake. Eg tuslar vidare til ein stad eg har vore før. Men mannen er ute. Etter ½ time kjem herr Stavros smilande attende. Han har hatt seg ei runde…i frisk luft. «Jau deg huskar eg», strålar han. Jøss. Dette lovar bra. Han vil kommunisere på skuleengelsken han sikkert lærde for 30 år sidan. Ei eksotisk rose frå midnattsolens land, er ikkje kvardagskost, her han til dagleg er omgitt av grinete, kvadratiske, svartkledde kjerringar. Han er pratesjuk. Vil vete om det norske systemet. «Prikkfritt», lyg eg. «Vanskeleg og kaotisk her». Eg seier meg samd, medan eg vonleg skriv signaturen min for siste gong. «Sånn no er du ferdig». Eg kjenner ei steinrøys ramle av skuldrane mine. Opps, eg har visst gløymd kaker. I takksemd-rus dett det utav meg: «Du skal vere velkomen til Nordpolen, når du måtte ønske. Litt kaldt der, men eg har eit varmt hus». Han hektar smilet over øyrene og blunkar. «Tscank you, tschank you, Madam». Ute på gata går det opp for meg kva eg har sagt. Tenk om fyren dukkar opp utfor døra mi og forventar varmt husly og vil søkje jobb i det norske prikkfrie systemet, med årelang, god referanse frå det greske. Eg har faktisk opplevd det før. Grekarane er spontane og har god husk, og nordmenn er kjende som høflege, kjekke folk…i Hellas.  Vel heime bestemmer eg meg for at ikkje ein einaste Euro som måtte kome inn på konto skal hentast til Norge, dei skal nyttast på menneska som slit og strevar kvar dag i dette vakre landet som flyt over av «mjølk og honning». Ikkje ein einaste cent skal kome i lomma til dei (van)styrande. Nei, never ever..

 

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ/ELLINIKO SYSTEMA = gresk system