ADVENT

Jula er i kjømda og advent er ventetida. Ein rotar i skuffer og skap etter lilla dukar, lys og alt lilla som brukast kan, i adventstida, for den er lilla på farge. Kven som no har bestemt det! Ein går ut i vår vakre frosne natur og plukkar konglar, visne nyper, mose og turre greiner som kan formast til lekre dekorasjonar kring dei 4 lysa. Kaffi og kake står klart på bordet 1. søndagen i advent. Familien set samla i andaktsfyllt stemning, idet fyrste lyset vert tent. Den gamle kaminen durar trygt og spreier lun varme i stova. Familien er klare for ein godbit til kaffiskvetten. Då tek noko til å skje. Det livnar i lundar, nei eg meinar mosen. Flittige maurar, kryp fram or myrmosen, arbeidsklare, for no er det vår, trur dei. Fleire andre ukjende underlege kryp dukkar også opp. Skrekkslagne dreg vi kakefatet til oss, og eit par som ikkje toler synet av slike kryp, hyler i redsle. Her må det takast grep. Fort. Må seie at adventsstasen fauk lynraskt ut gjennom dørene. Den andektige stemninga løyste seg heldigvis opp frå skrekk og gru til ein herleg lått.

Konklusjon: Drag ikkje naturen innandørs, den er meint å vere ute!

Περιμένουμε/perimenoume = vi ventar