EI VANDRING

Kvar gong eg høyrer Sivert Høyem sin «Prisoner of the road», får eg ei vandring på Gavdos for nokre år sidan, tydeleg fram i tankane. Eg hadde vore på Gavdos eitpar gongar før. Øya fasinerte meg, og ilag med eitpar veninner bestemte vi oss for å utforske denne vesle forblesne, ukjendte og forgløymde øya. Mottakinga sidan sist var heller lunken. Ein flokk frå Georgia hadde visstnok overteke roomservice o.a. på øya, men kunne  ikkje kommunisere verken på engelsk eller gresk, og  drog geipen meir

ned enn opp, noko som  mildt sagt førte til ein del irritasjon. Opphaldet vart likevel uforgløymande på fleire vis. Gåturen frå Korfos blei som ei slags pilgrimsvandring… for meg. Vi starta sein formiddag og fekk værste middagsheiten over oss i eit bratt terreng. Stien var godt merka og vi gjekk på med godt mot. Lange aude strekningar utan skugge, berre vår eigen, i ein utmattande varme. Men vi gjekk og vi gjekk, tidvis saman, stundom åleine. Mange tankar kom og gjekk, og eg fekk ein slags visjon om korleis det må kjennest å vere flyktning. På evig vandring, utan mål mot ei uviss framtid. Vi hadde heldigvis eit mål.  Tripiti. Sydlegaste punktet i Europa, med avkjølande sjøbad og ei kvilestund. Dernest satsa vi på eit måltid i Visiana. Komen på toppen av øya, etter ein hard motbakke, møtte vi fyrst eit gedigent svart svin i skuggen av eit tre. Landsbyen låg elles daud, og solide hengelås stengde inngangen til den einaste matstasjonen. Svette og utsletne seig  vi ned  på ei trapp og tømde siste dråpen i vassflaska. Ei gammal kone dukka opp og forklarte at, ja, alt var stengt her no. Ho synte oss likevel velvillig ei geiterås ned mot havet. Vi kom omsider fram til ein einsleg taverna med både god mat og drikke.  Men flyktningkjensla heng  enno i, når eg høyrer «Prisoner of the road»..

ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ/MIA VOLTA = EI VANDRING, TUR