BLYANT OG PENN

 Trur det må vere omtrent 30 år sidan sist eg drog blyanten over teiknearket. I dag gjorde eg eit forsøk på ei rask skisse..og likte det. I oppveksten var det teikning og lesing som opptok meg. Gråblyant på gråpapir. Skulebiblioteket, med spenningsromanar av Jules  Verne og Ashehoug sitt tjukke eitt-bandsleksikon med svart/kvitt bilder som opphavet hadde investert i, var ei kjelde til både draum og sann læring. Ja for eg hadde ein draum: å bli kunstnar. Eg kom aldri innom dei tunge ærverdige dørene på SKHS, berre som elev på eitpar kurs i akt og croquise. Menneskekroppen er vanskeleg å forstå, både sånn og slik. Iallfall å feste den rett på papiret. Eg gav opp og skjøna at kunstnar ville eg ALDRI kunne bli. Blyanten vart lagd på hylla. Gøymd og gløymd. Pennen kom fram i staden. I lediger stunder vart den ein god ven for tankar av ymist innhald. Når no blyanten datt nedatt frå hylla og kanskje vert ven med pennen…kjenner eg at ringen tek til å sluttast.
Tο μολύβι και το στύλο = to molivi kai τo stylo = blyanten og pennen