KRÅA MI

Eg set i kråa mi, strikkar, tenkjer, ser på blomstrane, lyttar til humlene, fuglane, vinden, bekken som sildrar…og skriv. Rein sælebot for meg. Ein fantastisk sommar er på hell. Sunnmøre har fått synt seg i all sin vakre skrud. Dei fleste av oss er nøgde og kan møte haust og vinter med fullada batteri. Eg kjenner meg utruleg heldig. Berre 3-4 timars flyreise herifrå lever born og vaksne i stendig angst for liva sine. Eg klarer ikkje skjøne at vi ikkje er komne lenger med å formidle kjærleik, fred og forsoning, som er det viktigaste av alt, og som bortimot alle menneske søkjer, uansett rase og religion. Men kva veit eg, her i mi trygge, vesle krå, om politikk på høgt nivå, der berre makt og økonomi rår, og menneskeliv er eit underordna tema.

APO TI MIKRI MOU GONIA/ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΚΡΗ  ΜΟΥ ΓΩΝΙΑ =

FRÅ MI VESLE KRÅ