ÅRA GÅR

Sidan eg nærmar meg  100 med raske steg, fann eg ei høveleg bok på biblioteket som eg vona kunne gi tips og muntring om korleis leve i høg alder. Å lese Hundreåringen av Jonas Jonasson, gjer at ein nesten ser fram til å bli olding. Ein kan enno ha eit spanande liv og ha mykje moro med at  andre reknar med at ein ikkje lenger er tilrekneleg. Skjønt eg satsar på eit litt rolegare tilvære i 80-90-åra enn Allan i den nemnde boka.  Enkelte meinar at livet er bortimot slutt ved fyllte 50. Ein er utrangert

både på arbeids- og datingmarknaden.  Livet har ikkje so mykje meir å by på enn vona om ein høg pensjon for den heldige som trufast har jobba seg fram til det. Då, ved fylte 67, eller der omkring, kan ein reise sørover mot evig sol og varme, drikke vin og elles lene seg attover med godt samvet. Vi som har hoppa av jobbkarusellen, innimellom,  fostra born og stelt heimen, får ta det vi får. Heldigvis har vi ikkje dei høgste krava i tilværet. Dessutan er livet det ein gjer det til, seiest det. Langt på veg sanne ord…

PANE TA KRONIA = ÅRA GÅR