KRETISKE SEPTEMBERDØGN

Åleine i residensen eitpar veker kjennest både godt, rart og litt einsamt. Godt fordi eg slepp ta hensyn til nokon, berre meg sjølv. Rart fordi det er uvant å ikkje ta hensyn til andre enn meg sjølv. Kjenner meg egoistisk, skjønt eg veit eg har fortjent det. Einsemda kjem krypande når det brått ligg 14 tome dagar framfor ein. Aktivitetslammelsen slår til for fullt. Heldigvis varer den berre 2-3 dagar, noko som visstnok ikkje er uvanleg når skuldrar skal senkast og kroppen skal stillast om til feriemodus. So er eg gong: familie og slekt skal vitjast. Vener skal treffast. Handling, marknad,  og ulike ærend i byen.  Men ikkje minst må lekamen pleiast med ei viss kvote strandliv. 

Ein kjem då ikkje heim frå Syden kvitare enn før avreise! Og ja det er fantastisk å duppe lekamen nedi dei skvulpande, lunkne bylgjene i det kretiske hav. Subbe berføtt i varm gulbrun sand og la solstrålane fylle D-vitamin-lageret for ein lang og kald ventande vinter. Lune måneskinskveldar på terassen ilag med grannen sin kjælne katt, spekka med dufter av jasmin og sitronblomstring. Nyte ein iskald Retzina og lytte til ugler som tutar, grashopper si gnisning og vinden si kviskring i oliventreet..

KRITIKES VRADIES = KRETISKE KVELDAR