Vaktbikkja vår

La meg presentere vaktbikkja vår. Ho vart redda som ung frå ei søppeldynge i byen av husbonden. Det er ca 3 år sidan. Ho har naturlegvis lagt sin elsk på mannen sidan det, noko eg kan skjøne og faktisk akseptere. Vi har inngått ein stillteiande konfidensiell avtale om korleis dele på mannen, utan nokon form for sjalusi.

Vaktbikkja, som also er ei dame av ukjend kattefamilie, fann straks sin plass og tok fort tak i ymse oppgåver i heimen. Ho fekk namnet Vrouchi, som tyder regn/uver. Dama har eit stormfullt temperament, må vete. Ho har fere i leggane på meg utan grunn fleire gongar. Før «avtalen». Framande kattar og hundar som i vanvare eller nyfikne vinglar innom gjerdet her, vert raskt fræst avgårde. Går det ikkje raskt nok, grip ho til våpen: skarpe klør og tenner…

Dessutan kan ho mistenkjast for å ha «spytta snus i motvind». Fargen er svart med gule spetter. Ho kan ikkje akkurat kallast vakker, heller sjeldan.

Ei natt tok eg ein overraskande snarvisitt og låste meg stille inn for ikkje å vekkje ein sliten og sovande husbond. Oh, store skræmsle, kva møter meg rett innfor døra? Eit par lysande auger og ei åtvarande, lavmelt fresing. Eg hadde gløymt…og det hadde visst katten også. Vi vart visstnok like skræmde. To små pusenøster skvatt til kvar sin kant, noko som kunne forklare forsvaret. Ja, og mannen då sjølvsagt, som sov i trygg forvissing om at vaktbikkja passa på.  Vrouchi fotfylgjer mannen overalt, endåtil når han går på vitjing over vegen til grannen. Grannekatten er fiende nr 1, men ho overser han totalt på hans eigen grunn. Å gå til åtak i hans eigen heim solenge han ryggar unna, er heilt klart upassande. Ein har då eit minstemål av høfleg adferd. Vrouchi blir sur når mannen skal vekk. Då snur ho ryggen til og tuslar seg vekk bortom nova. Men ho er straks på pletten øvst i trappa når ho høyrer velkjend bildur.

Vrouchi i eit nøteskal, på godt og vondt…høgt elska av familien og tilsvarande hata av sine artsfrendar.

GATA/GATTIS = (HO/HAN)KATT