GÅR...

Nærmaste handlestad ligg ca 2-3 km frå bustaden. Eg tok føtene fatt i 7.30-tida, før sola brann meg opp og trudde dei opna kl 08. Vegen eg gjekk var sterkt trafikkert, også ein søndagsmorgon. Folk glante og susa forbi og tenkte sikkert: - Akkk, endå ein av desse tullete turistane som GÅR. At dei gidd!! Eit par mannfolk tuta og slakka ned farta. Sidan eg verken kjendte fyrane eller bilen, viste eg fram mitt suraste åsyn. Dei tok teiknet, flira og gav full gass. Eg stod nok ikkje til forventningane. Ingenting å hente her, nei. Ikkje berre å kome her og kome her, næmleg, tenkte eg i mitt stille sinn!! Elles mykje søppel langs vegen, også kring containarane. Vanskeleg å treffe når ein susar forbi i 100km/t., soklart. At folk aldri kan forstå og lære!!  I butikken spurde eg om opningstidene. 06 – 23, alle dagar, var svaret. BRAVO! Tilbake valde eg ein annan rolegare og bilfri veg. Fuglekvitter, sauer, bjelleklang og fargerike blomar innimellom brun utturka vegetasjon. Det er enden av juli, ikkje mai/juni, når alt er frodigt. Elles har lokalbefolkninga ynskt meg velkoma med opne armar, breie smil, kyss og klem som vanleg. Corona? Stort tull, seier dei, noko stormaktene har funne på for å få kontroll på folk. Berre ein helste med albogen, men so er han hovmeister på eit av dei største hotella i byen, og må syne varsemd. Denne gongen har eg ikkje leigd bil, brukar føtene, det trengst, eller får sete på med einkvan. Vil heller bruke pengane mine lokalt. Trengst sårt, men ingen syter, dei er for stolte til det.

Περπαταω/perpataå = eg går