Heile mitt liv har eg vore omgitt av trygge, trauste
og rettvise menneske.
Eit privilegium som ikkje alle har vore like heldige å
ha. Om vi ikkje hadde dagleg kontakt, visste eg at dei var der og kva dei stod
for. Det var menneske som eg kunne stole på, og som hadde fylgt meg frå
barnsbein av, og andre som kom til meg seinare i livet. Eg såg på dei som
solide kolonner i livet. Klippefaste i si kristne tru. Trufaste og samvetsfulle
i arbeid og heim. Stolte, sjølvhjelpne i det meste, men også audmjuke utan å
ligge andre til byrde. Kan vi nokon gong fatte arbeidet bak og prissetje denne
generasjonen som bygde landet og gav oss dei goda vi flyt på i dag? Siste tida si
politiske handsaming av våre eldre tyder ikkje på det. Diverre. Noko usemje
mellom generasjonar er ikkje uvanleg. Men dei gode verdiane vi fekk innlært,
som har overlevd generasjonane, må vi like
fullt einast om og gjere alt for å vidareføre. Livsverdiar som er evige og
universielle, men som kan leggjast
øyde og gløymast, om vi ikkje tek opp arven. For sjølv trauste kolonner står ikkje
til evig tid. Dei har teke til å falle ein etter ein. Noko som kjennest rart,
vondt og litt nifst. Det kjennest nifst og utfordrande, fordi no er det eg og
mine jamaldringar som skal stå som kolonner for neste generasjon. Ei gedigen
oppgåve å fylle og eit enormt ansvar. Vil vi makte det? Eg veit ikkje. Eg tvilar,
men vi må prøve som best vi kan.
KOLONNES = KOLONNER
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar